Damien Jurado (° 12/11/1972 - Seattle - USA) is een Amerikaanse singer-songwriter die 25 jaar geleden zijn solocarrière startte. Zijn debuutalbum “Waters Ave S.” verscheen in 1997 maar het was pas met zijn tweede plaat “Rehearsals For Departure” uit 1999 dat hij een bescheiden doorbraak kende. In het totaal bracht hij al 14 albums uit waarvan het recenste “In A Shape Of A Storm” een verzameling songs is die in de loop der tijden om de een of andere reden niet op één van zijn vorige platen paste. Het album klinkt heel spaarzaam en werd op 2 uur tijd opgenomen, het zijn bijna allemaal eerste takes. De eerste keer dat hij De Roma aandeed op 7/11/2018 diende hij wegens ziekte na een half uur voortijdig het podium te verlaten. Hij krijgt vanavond dus een herkansing.

Het voorprogramma wordt verzorgd door de Canadese nachtegaal Dana Gavanski. Haar debuut “Good Instead Of Bad” verschijnt op 27 maart 2020. Zij zingt en speelt gitaar en wordt bijgestaan door een bassist en een drumcomputer. Meteen valt haar fantastische stem op, een warme soepele zangstem. Zij en de bassist (die ook voor duetzang of tweede stem zorgt) kleden de nummers smaakvol in en vanaf het derde nummer wordt de drumcomputer ingeschakeld. Dit is niet echt een meerwaarde maar zorgt wel voor een voller geluid. Opmerkelijk is een cover van Tim Handins “Never Too Far” die ze prima brengt. Het is wel allemaal braaf maar nooit minder dan mooi. Dana woont sinds begin dit jaar in Londen en de Britse pers is alvast lovend over haar debuut. Je kan ze op 17 april nog aan het werk zien in De Witloofbar van de Botanique in Brussel.

Setlist : Catch / Good Instead Of Bad / Do You? / Never Too Far / Yesterday Is Gone /
One By One / Memories Of Winter

Damien Jurado doet het in tegenstelling tot vorige keer solo met enkel één akoestische gitaar. Zijn kompaan Josh Gordon, die wel meedoet op “In A Shape Of A Storm”, is niet meegereisd. Voor hij het concert aanvat excuseert Damien zich voor zijn afgebroken concert van november 2018. Hij heeft nooit een show moeten afzeggen en het is de enige keer in zijn 25-jarige carrière dat hij een concert niet heeft kunnen afmaken. Hij had de impact van een zes weken durende tour zonder rustpunten onderschat, hij is tenslotte geen 21 jaar meer. Hij was ontroerd door de warme reacties van het publiek na de niet-afgewerkte show. Hij laat meteen ook weten dat hij voor de rest van de avond niet teveel meer gaat praten maar vooral liedjes gaat spelen.

Damien komt het podium op, gekleed in een jeansuitrusting met een rode muts op zijn hoofd. Vanavond heb je vanaf opener “I Am Still Here” (“And Now That I'm In Your Shadow” - 2006) het gevoel dat het wel goed zit. Zijn fantastische zalvende zangstem doet het herfstige winterweer meteen vergeten. Damien heeft geen vaste setlist en zal naar hartelust uit zijn repertoire grijpen volgens de ingeving van het moment. Zijn fingerpicking gitaarspel is bedrieglijk simpel maar vergis je niet, hij is wel degelijk een prima gitarist. Hij gaat verder met twee breekbare songs “Lincoln” en “Newspaper Gown”. De vergelijking die dikwijls gemaakt wordt met Nick Drake is zeker niet van de pot gerukt; hij heeft dezelfde zalvende stem, verwante frasering en het frivole gitaarspel. De opbouw van zijn nummers doet onvermijdelijk aan Nick Drake denken. De gevoelige liedjes liggen ook in diens verlengde. Natuurlijk worden vele troudadours die melancholische folk brengen onvermijdelijk met de Britse bard vergeleken.

De songs zijn meestal traag maar af en toe gaat het tempo de hoogte in zoals in het (relatief) opgewekte “A.M. AM”. Hij is een meester in het laten uitsterven van een song zoals in “Allocate”, werkelijk ongelooflijk straf hoe hij dat doet. Aangrijpend is bijna een understatement om “South” te omschrijven. Zijn teksten zijn juweeltjes maar veel licht schijnt er niet in zoals blijkt in het donkere “Cloudy Shoes”. De teksten zijn dikwijls kortverhalen in de stijl van Raymond Carver. Het zijn teksten die diep in de ziel snijden. “Til Light Pushes Into The Darkness” is de afsluiter en hoe hij dat nummer brengt tart alle verbeelding. Hij bouwt het nummer rustig op naar een felle climax tot hij het daarna geleidelijk afbouwt tot hij enkel met voetbegeleiding al fluisterend afsluit. Het publiek luistert ademloos toe. Onwaarschijnlijk mooi. Na 75 minuten (18 nummers als ik goed geteld heb) komt er een einde aan het prima concert. Hij vertelt dat hij in Seattle nooit in vergelijkbare zalen zoals De Roma kan spelen, hij looft de manier waarop hij hier ontvangen is.

Damien Jurado heeft vanavond bewezen dat hij een unieke troubadour is die zijn songs met een authenticiteit brengt die je niet dikwijls hoort. Zo onderscheidt hij zich van het grote peloton singer-songwriters. Hij kondigt aan dat hij na het concert zich tenvolle ter beschikking stelt van zijn toehoorders. Hij vertelt me dat hij na een verblijf van twee jaar in het zonnige LA toch teruggekeerd is naar zijn thuisbasis in Seattle. Californië was goed voor even maar hij voelt zich toch beter thuis in zijn geboortestad.

Lou van Bergen

Foto's © JiVe